INTERVIEW ROOS BLUFPAND & XILLAN

Fotografie: Valérie Broek
Tekst: Luna van Blanken, Laquisha Sohilait & Eline Huisman

Bij Melkweg RADAR ontdek je de nieuwste acts van het moment, en komen alle genres voorbij. Op de aankomende editie van vrijdag 26 mei betreden Roos Blufpand en XILLAN het podium van onze Upstairs. Beide zangers zijn zo onvoorwaardelijk zichzelf en innovatief, dat het een verfrissende en inspirerende avond belooft te worden. We spraken hen in aanloop naar de show! 

In een ver verleden maakte Roos Blufpand rustige pianoballads; tegenwoordig zijn dansbare reggaeton beats en EDM hooks meer haar pakkie (of echt-nep-tweedehands-bont-jasje) an. Met haar electro-pop tunes hoopt zij bij te dragen aan een liefdevollere wereld.

Hi Roos! Je bent muzikaal een behoorlijk andere richting ingeslagen. Wie of wat inspireerde je om tot deze genre-switch te komen? 

Roos: "Klopt! Dit ging hand in hand met de verandering die ik zelf doormaakte als mens. Door samenkomst van factoren heb ik mijn puberjaren overgeslagen. Omdat ik van jongs af aan al een grote drang om de wereld een fijnere plek te maken, heb ik mezelf leren aanpassen en niet te kijken naar wat ik eigenlijk zelf wilde of nodig had.

In de jaren 2016-2018 ging dit niet langer. Het is niet gezond om altijd met een masker rond te lopen, en te vinden dat alles dat misgaat in de wereld in feite jouw schuld is. Ik raakte mezelf zo erg kwijt dat ik zelfs geen geluk meer kon voelen bij de dingen die me normaal gesproken blij maken: de golvende zee, een onverwachts mooi gekleurde lucht, warme zonnestralen op mijn huid, een filosofisch gesprek, op het podium staan, muziek maken. Door therapie heb ik geleerd om mijn vele demonen en draken in de ogen te kijken. Daar kwam mijn album KLEED ME UIT uit voort."

Een heel persoonlijk album. Kun je daar iets meer over vertellen?

Roos: "In dit album durfde ik voor het eerst de vraag te stellen waar ik zelf eigenlijk muzikaal gezien van houd. Toen kwam ik niet meer uit bij de gevoelige pianoliedjes, maar bij donkere synths en diepe bassen en rauwere teksten: het leven is nou eenmaal niet altijd rooskleurig. Ik wilde mijn masker afzetten, met tekst en muziek het randje opzoeken. Minder ‘perfect’ zijn en niet altijd naar ‘het antwoord’ zoeken. En eigenlijk is dit pas het begin.

Inmiddels zit ik al een paar jaar volop in mijn verlate puberteit. Ik ben 30 geworden, maar nu pas lekker aan het feesten en naar festivals aan het gaan. Vorig jaar april verfde ik mijn haar knalgroen en nam ik een neuspiercing (natuurlijk vinden mijn ouders dit niks en dat maakt het extra leuk ;-)), ben ik als biseksueel uit de kast gekomen en heb ik de liefde voor heerlijk foute billenschudritmes en teksten zonder schaamte tot bloei laten komen.

Eén blik op jouw socials, en we zien de slogan ‘Alleen maar liefde’ vaak langskomen. Waarom is deze message zo belangrijk voor jou? 

Roos: "Vanuit dat diepe verlangen om als mensen er iets moois en leefbaars van te maken met elkaar op deze aardkloot – waar we het net over hadden - ben ik sinds mijn tweede album HOE DAN een - in de corporate wereld genoemde - ‘maatschappelijk verantwoorde ondernemer’ geworden. Duur woord, haha! Ik ben kritischer gaan kijken naar wat ik maak, uitbreng, hoe ik met iedereen met wie ik samenwerk omga, welke andere bedrijven ik steun en ga zo maar door. Simpel gezegd: ik wil gewoon dat mijn bedrijf een positieve invloed heeft op de wereld en zal daarom altijd mezelf blijven uitdagen daarin stappen te blijven zetten :-D"

Ok, ok, tof! En hoe uit zich dat concreet?

Roos: "Bijvoorbeeld in de onderwerpen waarover ik zing en de dingen die ik op social media post: ik ben open over mentale gezondheid, ben ambassadeur van stichting Bont voor Dieren en de Plastic Soup Foundation en neem mijn volgers mee in de kleine dagelijkse dingen die je kan doen om duurzamer/diervriendelijker/mensvriendelijker te leven.

Zo staat Alleen maar Liefde voor eerlijkheid, maar ik ben de laatste die zal zeggen dat ik precies weet hoe het moet. Het enige wat ik kan doen is mezelf blijven ontwikkelen en mijn volgers daarin meenemen. Ik inspireer en nodig uit om mij/elkaar te inspireren. Mijn nieuwe album gaat over Alleen maar Liefde voor jezelf, ruimte in durven nemen, grenzen durven aangeven, echt jezelf te durven zijn. Het leuke is dat hoe meer liefde je voor jezelf hebt, hoe meer je die ook weer kunt verspreiden! Top toch?

En F*** DE REST EN SHAKE is de muziek die altijd al in me zat, maar die ik simpelweg nog niet durfde te maken. Ik geef nog steeds om de wereld: ik zet me als mens en artiest in voor mensenrechten, dierenrechten en het verduurzamen van de wereld. Alleen dan nu inclusief dat ik mezelf durf te zijn, mezelf toelaat happy te zijn en geniet van het leven!"

Over duurzaamheid gesproken: je hebt zelfs vier hele albums helemaal duurzaam (of in jouw woorden: eco, hipster en wat al niet) geproduceerd. Hoe is dat tot stand gekomen? 

Roos: "Ik heb duurzaamheid altijd al vanzelfsprekend en heel belangrijk gevonden en in mijn persoonlijke leven meegenomen. Consuminderen, dingen hergebruiken, geen voedsel verspillen, geen vlees eten, zoveel mogelijk de fiets/het OV pakken, bijna nooit het vliegtuig pakken, groen stemmen, kleding en spullen laten repareren en ga zo maar door. Na mijn debuutalbum ‘Ik ben’ ontdekte ik hoe duur het is om een album op te nemen en hoeveel partijen betrokken zijn bij de totstandkoming hiervan. Ik dacht: als ik dan toch zoveel geld uitgeef, dan liever aan partijen die ook willen verduurzamen. Ik hoopte toen heel erg dat veel meer artiesten dat al gedaan hadden om tips te kunnen halen, maar de enige die mij voor was gegaan, was Florian Wolff. 

Zonder dat het mijn bedoeling was, werd ik bij de zoektocht naar verduurzaming binnen mijn muziek, tours en albums in de media ineens ‘de duurzame artiest’. Inmiddels zie je dat veel meer artiesten hun steentje bijdragen door recycled merch te maken, een green rider op te sturen naar venues waar ze spelen en ga zo maar door. Dat maakt me heel blij, in de toekomst hoop ik helemaal niet meer op te vallen om deze reden. Want rekening houden met mens, dier en milieu, ook in je werk, zou toch super vanzelfsprekend moeten zijn?! :D"

Zie je jezelf ook als activistische muzikant? 

Roos: "Yes, I am! :-D Soms in letterlijke zin, maar ook door open en eerlijk mijn duurzame leerwegen te ontdekken. Zo stond ik recent op de Feminist March in Amsterdam en sta ik met mijn ‘Alleen maar Liefde’-bordjes bij de klimaatmars. En bij het aankondigen van mijn albumrelease in Tivoli hoorde ik van meerdere fans dat ze wel wilden komen, maar het door o.a. de inflatie niet konden betalen. Daarom is het mogelijk om in mijn webshop tickets te kopen voor anderen. Ik neem dan vervolgens contact op met stichtingen die de tickets weg kunnen geven zodat mensen die het zich nu niet kunnen permitteren toch een avondje lekker uit kunnen! Zo waren er bij mijn release mensen van de voedselbank en het AZC. Hier kun je trouwens zo’n ticket om te doneren kopen."

Tot slot stellen we altijd deze vraag: welke artiest(en) staan er op jouw eigen radar?

Op het lijstje van Roos:

1. Powervrouwen als Björk, Froukje, Billie Eilish, Lionstorm, Lizzo en Sevdaliza!
2. Maar ik hou ook van artiesten als Fever Ray, Nils Frahm, Disclosure en Stromae.
3. Tot slot hou ik van lekkere foute songs van bijvoorbeeld De Jeugd, Cbat, SOPHIE, Rosalía en mijn ultimate favourite op dit moment is ‘Potte’ van Early B, Jack Parow en Justin Vega!"

Over naar Xillan! De Surinaams-Amsterdamse singer-songwriter (her)ken je misschien als evenbeeld van zijn tweelingbroer Jeangu Macrooy. XILLAN laat zich onder de noemer alternatieve R&B niet beperken, maar omarmt zijn eclectische invloeden met passie en overtuiging. Net als Roos daagt hij de vele hokjes van de muziekindustrie én maatschappij uit, en stapt hij 'for better or worse' steeds weer uit zijn comfort-zone. Resultaat is een meest authentieke en vrije expressie van muziek, in een tijd waarin queerness ook in de industrie (eindelijk breed) erkend en gevierd wordt...

Hi XILLAN! We willen je muziek niet in een hokje stoppen, maar hoe mogen we het toch kort beschrijven?

Xillan: "Ik kan me het meest vinden in Alternative R&B. Onder die noemer kan ik trouw blijven aan de R&B-roots van mijn stem, terwijl ik de ruimte heb om al mijn andere invloeden te omarmen en die te transformeren tot iets nieuws.

Ik hou me eigenlijk helemaal niet bezig met genres wanneer ik aan het schrijven ben. Een van mijn ultieme doelen is om op een punt te komen waarbij ik bekend sta om mijn eigen sound, schrijfstijl en manier van werken, zodat ik mij niet perse hoef te verhouden tot een bepaald genre of andere artiesten. Het kan soms beklemmend zijn om mijn werk te categoriseren in hokjes, die worden opgelegd door de muziekindustrie. In mijn beleving ligt mijn artistieke kracht juist in veelzijdigheid en ik weet dat ik niet de enige artiest ben die zich daarin herkent. Ik bewonder artiesten die met elk nieuw project een nieuwe kant van zichzelf laten zien en op die manier hun publiek uit durven te dagen. "

Wat is er belangrijker voor jou: authentiek blijven of jezelf uitdagen en vernieuwen? 

Xillan: "Voor mij staat authenticiteit dus niet los van vernieuwing. Het ligt in mijn natuur om altijd op zoek te gaan naar nieuwe uitdagingen, zodat ik kan blijven groeien als muzikant en schrijver. Je zou dus kunnen zeggen dat de meest authentieke versie van mezelf steeds uit zijn comfortzone wil stappen, for better or worse haha. Ik groei als artiest het meest wanneer ik het onbekende opzoek.. for better or worse. Als ik iets nieuws ontdek dat goed bij me past, dan gaat er een hele nieuwe wereld van mogelijkheden open die uiteindelijk mijn werk verrijken. Zelfs wanneer de experimenten niet succesvol blijken zijn ze waardevol, omdat die ervaringen iets vertellen over mezelf."

In een eerder interview met WINQ gaf je aan geen rolmodel te hebben gehad als kind. Kijk je daar nu anders tegenaan? Wat zou jij nu nog anders willen zien binnen de muziekindustrie? 

Xillan: "Als ik kijk naar de queer muzikanten die nu hun plek in de internationale pop scene claimen, dan zijn we heel ver gekomen. Queer muzikanten, artiesten en kunstenaars hebben altijd heel veel invloed gehad op popcultuur, maar ik heb het gevoel dat ze nu eindelijk niet meer onzichtbaar zijn. Ze worden nu ook meer erkend en gevierd buiten de queer community. Het feit dat Frank Ocean en Tyler the Creator de helden kunnen zijn van hetero jongens is inspirerend, omdat het betekent dat het deze artiesten is gelukt om stereotypen en vooroordelen te doorbreken. Ze kunnen de kans krijgen om zich te presenteren als meer dan ‘die biseksuele rapper’ of ‘die gay zanger’. Het zijn twee zwarte artiesten die hun queerness elk op hun eigen manier en eigen tijd hebben omarmd en dat betekent veel voor jongens die ‘op hun lijken’. Hun queerness is essentieel en mag niet worden genegeerd, maar het bepaalt niet hun gehele identiteit als artiest. Mensen zien ze voor de complexe en gelaagde wezens die ze zijn. Dat is het soort vrijheid waar ik als artiest en queer persoon naar streef."

Je had het ook over dat je de verantwoordelijkheid voelt om bij te dragen aan de zichtbaarheid van de zwarte queer community. 

Hoe uit je deze bijdrage aan de zichtbaarheid van de zwarte queer community in jouw muziek? Op welke manier hoop jij deze boodschap over te brengen in jouw werk? 

Xillan: "Ik heb het gevoel dat het uitdragen van een bepaalde boodschap of het bijdragen aan de zichtbaarheid van de zwarte queer community geen keuze is die ik bewust heb gemaakt. Door mezelf te zijn in ons huidige culturele klimaat wordt die keuze als het ware voor mij gemaakt.  Don’t get me wrong, natuurlijk is het aan mij om te bepalen wat ik doe met mijn podium en hoe ik mijn rol binnen het kader van emancipatie invul, maar ik ben me er heel erg van bewust dat het delen van mijn ervaring als zwarte queer man in veel lagen van de samenleving nog steeds een statement is. Mijn verhalen dragen bij aan de zichtbaarheid, omdat soortgelijke makers nog niet heel erg lang een podium krijgen. Het hoort niet zo te zijn en daarom verzet ik me niet tegen die ‘opgelegde positie’. Soms is het frustrerend dat de wereld zoveel invloed heeft op je positie/startpunt in de maatschappij, maar er is ook zoveel kracht in die positie omdat het je dwingt om nieuwe wegen in te slaan en perspectieven te delen die anderen niet hebben. "

Welke boodschap wil je meegeven aan je luisteraars? 

Xillan: "Een samenvatting van de wijsheden die ik van mijn opa’s meekreeg: het leven is te kort om je zorgen te maken over wat andere mensen denken. Gun jezelf de vrijheid om te leven zoals jij dat wil en geef anderen ook die ruimte. If they’re not feeding, financing or f*cking you, why bother?"

Allerlaatste vraag alweer. Welke artiest(en) staan er op jouw eigen radar?

Op het lijstje van Xillan:

1. Néomi’s muziek is echt wonderschoon. Het soort rauwe kwetsbaarheid en intense intimiteit wat ik zelf ook altijd nastreef. En ik vind het leuk wanneer ik ontdek dat andere artiesten ook Surinaamse roots hebben haha. We here!
2. Jarlentji, awesome R&B -artiest uit Enschede die alles zelf schrijft en produceert. We here! Ze heeft zo’n herkenbaar stemgeluid en een verfrissende stijl. Haar aesthetics zijn ook echt altijd on point.
3. ZEP. Ik zat met hem in de klas op het conservatorium van Amsterdam en hij is altijd heel ambitieus geweest. Het is zo dope om te zien dat hij echt al die ambities waar aan het maken is.
4. Pink Oculus. She’s in a league of her own en haar energie op het podium is unmatched. Een collab met haar staat echt op mijn bucketlist.
5. Earl Elliot. Nog een songwriter en producer met eigenzinnig stemgeluid en sterke visuele identiteit.
6. Diwa Meijman (van de band: Darlyn). Hands-down een van de beste zangeressen van Nederland! Er is niemand die klinkt zoals zij.